سکوت صبح

«و سوگند به بامداد چون آشکار شود‌‌»

سکوت صبح

«و سوگند به بامداد چون آشکار شود‌‌»

تا هستم ای دوست ندانی که کیستم

 

تا هستم ای دوست ندانی که کیستم

روزی سراغ وقت من آیی که نیستم    

  

 

 

هنوز ...

 هنوز تکه ای از ماه در دستان توست،

هنوز جرعه ای از خورشید بر لبانت می درخشد،

هنوز هم دلم برای چشمانت تنگ می شود،

در گریز از طوفان حوادث و خیال به سوی تو پرواز می کنم

کاش چشمانت مال من بود ....   

کمالی سرشت

                                                                 

                                                                 .... 

    بوی نرگس می پیچد  

    در انتهای کوچه باران خورده تنهایی من 

    تنها سکوت با من هم صداست 

    و غم با صدایم آشنا 

کمالی سرشت 

 

 

 

کلبه ای چوبین

جنگلی تار

سیه شبی در کار

صدای بازی بادی با خار

 

مستور گریه ی مهتاب

گلگون شده شب تاب

رقص پروانه ای بی تاب

 

آب چشمه ها دیگر حال یخ زدن دارند

ناله درختان هم جور دم زدن دارند

 

می رسد ناگاه:

مشعلی در دست

شیهه ی اسبی

 یک سواری مست

 

قصه هامان دیگر حال خط زدن دارد

زندگیمان دیگر بوی دم زدن دارد

 

می رود بالا:

یک صدای باز

یک صدای سوز

یک صدای ساز

....

 می شود آرام  

سوز سرما ساز. 

کمالی سرشت

   

طنین تنهایی

 

خاک تپید

هوا موجی زد

علف ها ریزش رویا را در چشمانم دیدند:

میان دو دست تمنایم روییدی،

در من تراویدی.

آهنگ تاریک اندامت را شنیدم:

نه صدایم

و نه روشنی

طنین تنهایی تو هستم

طنین تاریکی تو.